Jest to przedruk wydań przedwojennych z lat 20 i 30 – co ważne, trzeba pokreślić – że w dniu 4 maja 1926 roku, książka otrzymała zezwolenie „ władzy Duchownej” w Poznaniu, zarejestrowane wpisem „L.D.3963/26”. 12 października 2008 roku w kościele parafialnym św. Antoniego w Sokółce doszło do niecodziennego wydarzenia, które wkrótce określono jako cud eucharystyczny. Krakowski dziennikarz, wiedziony niewytłumaczalnym impulsem, wyrusza na miejsce tego zdarzenia, by osobiście prześledzić fakty, porozmawiać z… Ciało zachowało się w całości a Krew podzieliła się na 5 nierównych części i tak do dziś widać do w kaplicy ufundowanej przez Giovanniego Francisco Valesca w roku Pańskim 1636”. 17 lutego 1574 roku Cud Eucharystyczny w Lanciano został oficjalnie uznany przez Kościół, decyzją biskupa Lanciano Rodrigueza Gaspere. Vay Tiền Nhanh Ggads. Kamień z pozostałościami krwi z cudu eucharystycznego w Bolsenie w 1263 roku Efekt cudu eucharystycznego w Lanciano Cud eucharystyczny – zespół zjawisk związanych z sakramentem Eucharystii, uznawanych przez katolików i prawosławnych za nadprzyrodzone[potrzebny przypis]. Dogmat Kościoła katolickiego spisany podczas soboru laterańskiego IV (1215) stwierdza, iż w czasie Eucharystii chleb i wino zamieniają się w rzeczywiste ciało i krew Jezusa Chrystusa (transsubstancjacja). Zdefiniował on filozoficznie wiarę, którą Kościół wyznawał od chwili ostatniej wieczerzy, kiedy Chrystus powiedział: To jest ciało moje [...] to jest moja krew przymierza (Mt 26,26-30; Mk 14,22-25; Łk 22,19-20; 1 Kor 11,23-27). Na całym świecie zdarzyło się około 130 cudów eucharystycznych[1]. Cuda eucharystyczne w Polsce[edytuj | edytuj kod] Za cuda eucharystyczne w Polsce uważa się wydarzenia z Glotowa (1311)[2][3], Krakowa (1345), Poznania (1399)[4], Bisztynka (1400)[2][5], Elbląga (1400)[2][6], Jankowic Rybnickich (1433)[3], Dubna (1867)[7], Sokółki (2008)[8][9] i Legnicy (2013)[10][11]. Cud eucharystyczny w Sokółce (2008)[edytuj | edytuj kod] W drugiej połowie 2008 roku w kościele św. Antoniego w Sokółce doszło do zdarzenia uznawanego przez wiernych za cud eucharystyczny. Kościół oficjalnie nie potwierdził cudu eucharystycznego, a duchowni apelują do wiernych o wstrzemięźliwość w wydawaniu własnych osądów oraz o modlitwę, choć jak zaznaczono, „wydarzenie z Sokółki nie sprzeciwia się wierze Kościoła, a raczej ją potwierdza”[12]. Cuda eucharystyczne na świecie[edytuj | edytuj kod] Cuda eucharystyczne miały miejsce we Włoszech, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Niemczech, Austrii, Czechach, Belgii, Holandii[7], Argentynie, Meksyku, Wenezueli, Indiach[13]. Cud eucharystyczny w Lanciano (730–750)[edytuj | edytuj kod] Pierwsze historyczne świadectwa dotyczące cudu eucharystycznego miały miejsce w VIII wieku we włoskim Lanciano[14]. Według tych relacji w klasztorze pod wezwaniem św. Longina kapłan z zakonu św. Bazylego odprawiał mszę św. Często zdarzało mu się wątpić w przeistoczenie i w momencie, kiedy skończył wypowiadanie słów konsekracji, hostia w jego dłoniach przemieniła się w okrągły fragment ciała, a wino w krew. Ciało pozostało nienaruszone, natomiast krew w kielichu zamieniła się w pięć nierównych bryłek, które po uzyskaniu zezwolenia biskupa, zostały zważone. Z owych pomiarów pozostał zapis, według którego ciężar pojedynczej miał być równy ciężarowi pięciu, ciężar dwóch równy ciężarowi trzech, a ciężar najmniejszej bryłki równy ciężarowi największej[15]. Zjawisko to miało powtórzyć się w roku 1574. Hostię i bryłki krwi pierwotnie umieszczono w relikwiarzu z kości słoniowej, który w roku 1713 został zamieniony na nowy – wykonaną ze złota i kryształu monstrancję. Fragment ciała jest umocowany jak hostia w monstrancji, natomiast bryłki krwi znajdują się w rzeźbionym na kształt kielicha krysztale[7]. Relikwie można oglądać w kościele Św. Franciszka w Lanciano, w otwartym od tyłu tabernakulum, do którego prowadzą specjalnie w tym celu zbudowane schody. W latach 1970–1971 relikwie przebadał profesor Odoardo Linoli. Badanie wykazało, iż jest to krew człowieka grupy AB, a cząstki ciała to fragment mięśnia sercowego[16][17]. Obie reprezentują tę samą grupę krwi, co krew znajdująca się na Całunie Turyńskim. Skład krwi odpowiada świeżej krwi ludzkiej. Odkryto również, iż zamoczona w wodzie skrzepła krew na nowo staje się płynną krwią. Badania te dowodzą, że badane relikwie rzeczywiście są pochodzenia ludzkiego[16]. W 1981 i 1991 roku przeprowadzono kolejne badania naukowe, które potwierdziły wcześniejsze ustalenia[potrzebny przypis]. Cud eucharystyczny w Bolsenie i Orvieto (1263)[edytuj | edytuj kod] W 1263 pielgrzymujący do Rzymu ksiądz Piotr z Pragi zatrzymał się w Bolsenie. W czasie odprawiania mszy hostia w jego rękach zaczęła krwawić[18][19]. Natychmiast pokazał to przebywającemu w Orvieto papieżowi Urbanowi IV, który ogłosił, iż miał miejsce cud eucharystyczny. Wpłynęło to na ogłoszenie w 1264 nowego święta: Święta Ciała i Krwi Pańskiej („Bożego Ciała”)[19][20]. Z XIV wieku pochodzi najwięcej relacji związanych z cudami eucharystycznymi ( cud w Blanot we Francji w 1331 roku, cud w Amsterdamie w 1345 roku)[20][7]. Cud eucharystyczny w Sienie (1330)[edytuj | edytuj kod] Pewnego dnia 1330 roku, ksiądz ze Sieny wezwany został do ciężko chorego, mieszkającego na przedmieściu człowieka. Po wyjęciu w wielkim pośpiechu hostii z tabernakulum, kapłan nie schował jej w pudełeczku, lecz włożył między stronice brewiarza i podążył do chorego. Gdy po modlitwach nadeszła chwila udzielenia Komunii Świętej, kapłan ze zdumieniem odkrył, że wokół hostii utworzyła się plama krwi. Zachowując całkowitą tajemnicę wrócił z brewiarzem do miasta i z wielką skruchą udał się do świątobliwego zakonnika z zakonu św. Augustyna, ojca Szymona Fidati. Skruszony kapłan otrzymał przebaczenie za swój grzech i przekazał brewiarz w ręce świętego zakonnika[potrzebny przypis]. Po jakimś czasie ojciec Fidati przekazał jedną z zakrwawionych kartek brewiarza, w charakterze relikwii, do klasztoru Augustianów w Perugii. Niestety, zaginęła ona w czasie prześladowań Kościoła w 1866 roku. Druga kartka złożona została w srebrnym naczyniu i przewieziona do rodzinnego miasta ojca Fidati – Cascii, przyczyniając się do wielkiej odnowy religijnej wśród kleru i wiernych. Księga miejska z 1387 roku – przechowywana w archiwach miasta – zawiera szczegółowy opis dorocznego święta Corpus Domini (Bożego Ciała). Na ten dzień całe miasto, z władzami na czele, zbierało się w kościele, by uczcić świętą relikwię w uroczystej mszy i procesji eucharystycznej. Ponadto miasto zakupywało na tę uroczystość specjalną kilkukilogramową świecę. Po śmierci ojca Fidati, papież Grzegorz XVI zaliczył go w poczet błogosławionych i zatwierdził mszę ku jego czci. Cud ten był również czczony przez papieża Bonifacego IX, który, w dniu 10 stycznia 1401 roku, ogłosił specjalną bullę, zatwierdzającą hołd oddawany cudownej hostii i udzielającą przywileju częściowego odpustu dla wiernych odwiedzających kościół św. Augustyna w dniu Bożego Ciała. Kilka lat później, 7 czerwca 1408 roku, również papież Grzegorz VII zatwierdził cześć oddawaną świętym relikwiom i dodał nowe przywileje odpustowe. Papieże Sykstus IV, Innocenty XIII, Klemens XII i Pius VII, również okazywali wielką cześć tej hostii. W 1962 roku święte relikwie poddano skrupulatnym badaniom[potrzebny przypis]. Kartka brewiarza pokryta krwią ma wymiar 52 × 44 milimetry; średnica krwawej plamy wynosi 40 mm. Kolor krwi określono jako lekko brązowy, lecz badany pod szkłem powiększającym okazuje się on bardziej czerwony; cząstki skrzepniętej krwi były także wyraźnie widoczne. Relikwie zachowały się w niezmienionym stanie do dzisiejszego dnia[potrzebny przypis]. Kaplica Heilige Stede w Amsterdamie w 1663, gdzie przechowywano cudowną hostię Cud eucharystyczny w Amsterdamie (1345)[edytuj | edytuj kod] 15 marca 1345 umierający mężczyzna w domu przy Kalverstraat w Amsterdamie przyjął konsekrowaną hostię, jednak po pewnym czasie ją zwymiotował. Zgodnie z przepisami kościelnymi tę zwróconą hostię wrzucono do ognia, płonącego w kominku. Następnego dnia okazało się, że hostia nie spłonęła. Przenoszono ją potem dwa razy do Oude Kerk, ale w niewytłumaczalny sposób hostia dwukrotnie pojawiła się znowu w domu tego mężczyzny. Uznano to za cud, a dom przekształcono w sanktuarium – kaplicę Heilige Stede, która stała się popularnym celem pielgrzymkowym i miejscem uroczystych procesji. Ale kult ten zakończył się nagle, gdy w 1578 władze miejskie przyjęły kalwinizm, a katolicyzm został zakazany. Po legalizacji katolicyzmu w XIX wieku kult odrodził się i znowu zaczęto w tym miejscu organizować masowe procesje (tzw. Stille Omgang)[21][22], które do dzisiaj gromadzą tysiące uczestników[23]. Cud eucharystyczny w Maceracie (1356)[edytuj | edytuj kod] Katedra w Maceracie, gdzie przechowywany jest puryfikaterz, relikwia cudu Cud miał miejsce 25 kwietnia 1356 w kościele św. Katarzyny pod Maceratą. Kapłan wątpiący w realną obecność Chrystusa w konsekrowanej hostii odprawiał mszę św. W momencie gdy wypowiadał słowa rytu przeistoczenia z hostii trysnęła krew, która miała ścieknąć do kielicha i na puryfikaterz[potrzebny przypis]. Ksiądz, którego imię i pochodzenie nie są już dzisiaj wiadome, opisał wydarzenie biskupowi Mikołajowi z San Martino. Purpurat otworzył oficjalny proces sprawdzający prawdziwość cudu. Do naszych czasów zachował się puryfikaterz z przyszytym z boku fragmentem pergaminu z łacińskim napisem: „Hic fuit aspersus sanguis de Calice, die XXV mensis aprilis anno Domini 1356”. Relikwia przechowywana jest w katedrze św. Juliana Szpitalnika w Maceracie. Wystawiana jest na widok publiczny z okazji uroczystości Bożego Ciała. Cud eucharystyczny w Buenos Aires (1996)[edytuj | edytuj kod] Monstrancja z tkanką serca Buenos Aires To wydarzenie miało miejsce 18 sierpnia 1996 roku w kościele parafialnym Santa María w Buenos Aires. Księdzu Alejandro Pezecie po skończeniu odprawiania mszy św., powiedziano, że na podłodze tego kościoła leży porzucona hostia. Duchowny zgodnie z przepisem liturgicznym, włożył hostię do vasculum – małego naczynia z wodą, stojącego zwykle przy tabernakulum, służącego kapłanowi do obmycia palców po udzielaniu Komunii świętej i całość włożył do tabernakulum. Po kilku dniach zauważył, że hostia w tabernakulum zmieniła się w jakąś krwistą substancję, która w ciągu następnych kilku dni jeszcze się powiększyła[potrzebny przypis]. W 1999 r. ówczesny arcybiskup Buenos Aires, kard. Jorge Mario Bergoglio (obecny papież Franciszek) zlecił wykonanie badań naukowych. W dniu 5 października 1999 w obecności przedstawicieli kardynała dr Castanon pobrał próbkę, którą następnie przesłano do naukowców w Nowym Jorku. Celowo nie poinformowano ich, skąd pochodzi. Dr Frederick Zugibe, patolog z Rockland County w stanie Nowy Jork stwierdził, że substancja jest prawdziwym ludzkim ciałem i krwią, w której obecne jest DNA[potrzebny przypis]. Oświadczył: „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Ten mięsień jest odpowiedzialny za skurcze serca. (...) Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka (...). Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt że to serce cierpiało – np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”[potrzebny przypis]. Dr Frederick Zugibe dodał, że w takich warunkach białe ciałka przestałyby istnieć po kilku minutach. Wtedy wyjawiono mu prawdę, skąd owa próbka pochodzi. Wtedy dr Zugibe powiedział: „W jaki sposób i dlaczego konsekrowana hostia mogła zmienić swój charakter i stać się ludzkim żyjącym ciałem i krwią, pozostanie dla nauki nierozwiązalną tajemnicą, która całkowicie przerasta jej kompetencje”[potrzebny przypis]. Cud eucharystyczny w Guadalajarze (2013)[edytuj | edytuj kod] Cud wydarzył się 24 lipca 2013 w Meksyku w parafii Matki Boskiej w kolonii Jardines de la Paz, kiedy to ksiądz Jose Dolores Castellanos Gudino zobaczył na konsekrowanej Hostii krew. Świadkami tego wydarzenia było tysiące wiernych katolików[potrzebny przypis]. Cud jeszcze nie został potwierdzony, jest badany przez naukowców[potrzebny przypis]. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Msza świętego Grzegorza transsubstancjacja rzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii poznańska legenda o skradzionych hostiach pałeczka krwawa Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ KAI, Znamy 132 cuda eucharystyczne, eKAI | Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej, 29 maja 2002 [dostęp 2021-05-26]. ↑ a b c Władysław Nowak, Odnowa kultu eucharystycznego w Kościele a sanktuaria eucharystyczne na Warmii przed Soborem Trydenckim, „Liturgia Sacra”, 17 (1), 2011, s. 31. ↑ a b Maria Spiss, Cuda eucharystyczne w Polsce, Kraków: Wydawnictwo M, 2010, ISBN 978-83-7595-281-0. ↑ Leszek Wilczyński, Z Hostii wytrysnęła Krew: poznański cud eucharystyczny, Kraków: Wydawnictwo św. Stanisława BM, 2019, ISBN 978-83-7422-958-6. ↑ Andrzej Kopiczko, Kościół parafialny w Bisztynku w świetle wizytacji z 1798 roku, „Studia Ełckie”, 13, 2011, s. 123. ↑ Janusz Hochleitner, Boże Ciało w tradycji i zwyczajach ludowych (na przykładzie diecezji warmińskiej w okresie potrydenckim), „Studia Elbląskie”, 5, 2003, s. 80. ↑ a b c d Joan Carroll Cruz, Eucharistic Miracles and Eucharistic Phenomena in the Lives of the Saints, Charlotte, North Carolina: Tan Books, 2012. ↑ Mieczysław Olszewski, „Być solą ziemi” Duszpasterstwo w sanktuariach archidiecezji białostockiej, „Studia Teologiczne Białystok Drohiczyn Łomża”, 30, 2012, s. 160. ↑ Jacyna-Onyszkiewicz i inni, Eucharystyczne trwanie z perspektywy nauk ścisłych, „Teologia i Człowiek”, 43 (3), 2018, s. 81-98. ↑ Maciej Krzywosz, Sociological aspect of miracles and apparitions in contemporary Poland, „Przegląd Religioznawczy”, 4 (262), 2016, s. 53. ↑ Bogusław Drożdż, Wydarzenie eucharystyczne w Legnicy – spojrzenie pastoralne, „Perspectiva. Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne”, 1 (30), 2017, s. 35-47. ↑ Andrzej Kakareko: Komunikat Kurii Metropolitalnej Białostockiej w sprawie zjawisk eucharystycznych w Sokółce. 2009-10-14. [dostęp 2009-10-14]. ↑ Sergio Meloni, I Miracoli Eucaristici e le radici cristiane dell'Europa, Bologna: Edizioni Studio Domenicano, 2014, ISBN 978-88-709-48-844. ↑ Costantino Sigismondi, Misure di massa nel 1574 del Sangue del Miracolo Eucaristico di Lanciano, „Gerbertus”, 9, 2016, s. 21. ↑ Costantino Sigismondi, Misure di massa nel 1574 del Sangue del Miracolo Eucaristico di Lanciano, „Gerbertus”, 9, 2016, s. 21-23. ↑ a b Renato Bettica Giovannini, The Eucharistic Relics of Lanciano in Biologic Research, „Shroud Spectrum International”, 7, 1983, s. 31-32. ↑ Odoardo Linoli, Histological, immunological and biochemiccal studies on the flesh and blood of the eucharistic miracle of Lanciano (8th century), „Quaderni Sclavo di diagnostica clinica e di laboratorio”, 7 (3), 1971, s. 661-674. ↑ Janusz Hochleitner, Boże Ciało w tradycji i zwyczajach ludowych (na przykładzie diecezji warmińskiej w okresie potrydenckim), „Studia Elbląskie”, 5, 2003, s. 78. ↑ a b Władysław Nowak, Odnowa kultu eucharystycznego w Kościele a sanktuaria eucharystyczne na Warmii przed Soborem Trydenckim, „Liturgia Sacra”, 17 (1), 2011, s. 26. ↑ a b Rastislav Adamko, Kult eucharystyczny na podstawie średniowiecznych mszalnych rękopisów węgierskich, „Roczniki Teologiczne”, 65 (13), 2018, s. 7-23, DOI: ↑ Elżbieta Bilska-Wodecka, Krajobraz religijny historycznego centrum Amsterdamu od XIII do XX w., [w:] Bolesław Domański, Stefan Skiba (red.), Geografia i sacrum: profesorowi Antoniemu Jackowskiemu w 70. rocznicę urodzin, Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, 2005, s. 159-171. ↑ Elżbieta Bilska-Wodecka, Krajobraz religijny historycznego centrum Amsterdamu od XIII do XX w., [w:] Bolesław Domański, Stefan Skiba (red.), Geografia i sacrum: profesorowi Antoniemu Jackowskiemu w 70. rocznicę urodzin, Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ, 2005, s. 159-171. ↑ Charles Caspers, Peter Jan Margry, The Miracle of Amsterdam: Biography of a Contested Devotion, Notre Dame, Indiana: University of Notre Dame Press, 2019, ISBN 978-0-268-10565-5. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Renzo Allegri: Krew Boga. Historia cudów eucharystycznych. Kraków: Wydawnictwo Salwator, 2005. ISBN 83-60082-34-0. Joan Carroll Cruz: Cuda Eucharystyczne i eucharystyczne zjawiska w życiu świętych. Gdańsk: Wydawnictwo Exter, 2000. ISBN 83-86029-49-8. o. Nicola Nasuti OFMConv.: Cud Eucharystyczny w Lanciano: historyczne, teologiczne, naukowe oraz fotograficzne dowody. Wrocław: PPH „Arka”, 2008. ISBN 83-85647-25-2. Franco Serafini: Cuda eucharystyczne pod lupą nauki. Kielce: Wydawnictwo „Jedność”, 2021. ISBN 978-83-8144-240-4. Cuda Eucharystyczne, badane szczegółowo przez współczesną naukę [ “Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 53-56). Czym jest cud? Nie wiemy. W aspekcie “fizycznym” – może zjawiskiem zupełnie naturalnym, zgodnym z prawami, które żądzą we wszechświecie, a których na razie/nigdy nie jesteśmy w stanie “ogarnąć”. Na pewno jest interwencją Boga, który stworzył zarówno wszechświat jak i wszelkie prawa w nim rządzące. Może z nich korzystać, modyfikować lub łamać – tworząc inne. Wszelkie dyskusje i ocena cudów z poziomu nauki nie ma sensu, bo przekracza to jej obecne kompetencje. Nauka może tylko coś potwierdzić. Nie może niczego wykluczyć, bo jak udowodnić, że jakiejś rzeczywistości nie ma? Równie dobrze, przed odkryciem fal elektromagnetycznych, fizycy mogliby stwierdzić, że ich nie ma. A czy ich nie ma? Nauka może jedynie przedstawić fakty i stwierdzić, że dane zjawisko zaprzecza rachunkowi prawdopodobieństwa lub w rozumieniu współczesnej nauki, wykorzystującej dostępne instrumenty, nie da się go wyjaśnić. Czy Bóg poprzez cud łamie prawa natury wszechświata czy nie – nie jest istotne, ważne jest, że dane zdarzenie pojawia się w danym miejscu i w danej chwili, aby coś zdziałać albo coś nam powiedzieć. Jeśli są to cuda spektakularne, dotyczące szerszego grona odbiorców, to należy dokonać szczegółowych badań naukowych. Jeśli rozum potwierdzi, że dane zdarzenie zaprzecza wszelkim prawom jakie znamy, powinniśmy głęboko zastanowić się nad tym Słowem Bożym. Czy jest to Słowo, które stanowi przeciwwagę dla toczącego jak rak nasze umysły materializmowi? Czy postawienie do pionu naszego pysznego rozumu? Pan Jezus pielgrzymując po ziemi często dokonywał cudów, aby pomóc ludziom, umocnić ich wiarę, udowadniając w ten sposób, że istnieje coś więcej niż to, co można dostrzec poprzez nasze zmysły. Żebyśmy w życiu nie ulegli strachowi, bo Opatrzność czuwa nad nami i jak trzeba sięga nawet po cud! Jak to mówi filozof ks. Dariusz Oko: człowiek w oczach Boga to Kosmos i Katedra. A w naszych oczach? … Czym jest Eucharystia? Wydaje się, że każdy katolik wie. Pytanie, jak to wygląda z perespektywy teorii a jak z praktyki? Oddajmy głos ks. Mieczysławowi Piotrowski TChr, który przedstawi spojrzenie na Nią poprzez Encyklikę św. Jana Pawła – o Eucharystii (kliknij tutaj): Twoja przeglądarka nie obsługuje VIDEO. Cuda Eucharystyczne Szczególnie “ciekawe”, z punktu widzenia nauki, są Cuda Eucharystyczne. Istniejący poziom nauki umożliwia przeprowadzanie bardzo szczegółowych badań tego co jest efektem cudu. W tym obszarze nauka może być bardzo kompetentna, gdyż sprawa dotyczy biologii czyli dziedziny, w której nauka porusza się dość sprawnie. Badanie dotyczy ziemskiej materii. Pytanie czy ziemskiej?. Na pewno wyglądającej jak ziemska i posiadającą podobna strukturę. Poniżej przedstawiono tylko trzy cuda z wielu które się wydarzyły do tej pory. Takie, które zostały bardzo dokładnie przebadane przez wielu wybitnych współczesnych naukowców i które nie budzą z punktu widzenia nauki żadnych kontrowersji – są faktem: – Cud w Lanciano – Włochy (efekt zdarzenia na początku VIII stulecia) – Cud w Buenos Aires – Argentyna (efekt zdarzenia w dniu – Cud w Sokółce – Polska (efekt zdarzenia w dniu Co te cuda łączy? – Konsekrowana Hostia przeistoczyła się częściowo lub całkowicie w Ciało, a przypadku Lanciano dodatkowo wino w Krew. – Grupa krwi AB, bardzo popularna w Palestynie za czasów Jezusa. W naszych europejskich nacjach jest dosyć rzadka. Ślady grupy krwi AB na Całunie Turyńskim pokrywają się z tymi, które są na relikwii Hostii w Sokółce, Buenos Aires i fragmentu serca w Lanciano. – Fragmenty Ciała są częścią tkanki mięśniowej ludzkiego serca. – Badane fragmenty Ciała są w takim stanie, jakby przed badaniem zostały pobrane od żywego człowieka i to bez względu na upływający czas, po którym przeprowadzano badania. Cud Eucharystyczny w Lanciano Na początku VIII stulecia w kościele wówczas pod wezwaniem św. Longina, w mieście Lanciano po konsekracji nastąpiło przemienienie Hostii w Ciało a wina w Krew, która z czasem została otoczona skrzepem, wydzielając w ten sposób pięć bryłek Krwi. W 1970 r franciszkanie, którzy opiekują się Ciałem i Krwią w Lanciano, zlecili naukowe badania prof. Odoardo Linolim, wybitnemu specjaliście od anatomii histopatologii, chemii i mikroskopowych badań klinicznych, ordynatora i dyrektora Laboratorium Analiz Klinicznych i Anatomii Patologicznej w szpitalu Riuniti w Arezzo. Z konferencji ks. Mieczysława Piotrowskiego o Lanciano: Twoja przeglądarka nie obsługuje VIDEO. Wyniki badań: 18 listopada naukowiec pobrał 20mg Ciała oraz 318 mg Krwi do badań. Z końcowego raportu: ” Badanie z zastosowaniem chromatografii cienkowarstwowej na obecność hemoglobiny potwierdziło, że Krew Cudu Eucharystycznego z Lanciano jest rzeczywiście krwią. Ciało pochodzi z tkanki mięśniowej, należącej do mięśnia sercowego (śródsierdzie), na co wskazują syncytia (wielojądrowe komórki) włókien kurczliwych. Wykryto obecność naczyń tętniczych i żylnych oraz podwójną gałązkę nerwu błędnego. Ponadto odnaleziono fragmenty wsierdzia z charakterystyczną, pofałdowaną powierzchnią, jak w normalnie unaczynionym mięśniu sercowym (śródsierdziu). Test strącenia warstwowego Uhlenhutha potwierdził, że Ciało i Krew pochodzą od gatunku ludzkiego. Test na określenie grupy krwi metodą absorpcji płynu elucyjnego potwierdził, że Krew i Ciało posiadają tę samą grupę (AB). W płynie elucyjnym Krwi znaleziono frakcję białek bardzo zbliżoną do zawartości świeżej krwi …”. Reasumując: Mimo upływu lat prawdziwa ludzka krew i ludzkie ciało nie uległy rozkładowi, choć jak wykazała ekspertyza, nigdy nie były poddawane konserwacji ani działaniu jakichkolwiek środków chemicznych. Ciało i Krew wykazywały wszelkie właściwości odpowiadające próbkom pobranym od osoby żyjącej. Frakcjonowanie protein w skrzepach było normalne i zachowało procentową proporcje odpowiadająca świeżej krwi. Diagram odpowiadał krwi pobranej z ciała ludzkiego w dniu wykonywania badań. Końcowy wniosek raportu: “Wyniki badań medycznych są niepodważalne. Dziś nowoczesny sprzęt i rozległa wiedza medyczna w dziedzinie anatomii histologii dają nam pewność co do ustalonych danych w granicach nie budzących już wątpliwości. Technika na pewno będzie się zmieniać, ale osiągnięte wyniki już nie”. Dodatkowe badania: W 1976r komisja powołana przez WHO oraz komisja sanitarna ONZ w Genewie potwierdziły wszystkie wcześniejsze ustalenia prof. Odoardo. W 1981 r profesor Odoardo wykonał ekspertyzę innej próbki pobranej z Relikwii Cudu Eucharystycznego. Rezultat okazał się identyczny jak w 1971r. Cud Eucharystyczny w Buenos Aires W Buenos Aires, sprofanowaną, pobrudzoną, porzuconą Hostię włożono do naczyńka z wodą ( Przechowywano ją 8 dni (do dnia w tabernakulum (gdy nie ma cudu, po tym czasie Hostia jest już całkowicie rozpuszczona). Po tym czasie ksiądz Alejando Pezet zauważył, że się nie rozpuściła a zamieniła w krwistą substancję. Na życzenie obecnego papieża Franciszka wykonano profesjonalne zdjęcia. Po następnych 11 dniach ( wykonano kolejne zdjęcia. Porównanie zdjęć wykazało, że Hostia, która zamieniła się w zakrwawione ciało, znacznie się powiększyła. Przez kilka lat przechowywano ją w tabernakulum, aż do dnia Wówczas zgodnie z decyzją obecnego papieża Franciszka, została pobrana próbka przez dr Castanon. Wyniki badań: Próbkę przekazano naukowcom z Nowego Jorku, bez informowania o jej pochodzeniu. Jednym z badaczy był dr Frederic Zugibe (Więcej: kliknij tutaj), znany nowojorski kardiolog i patolog medycyny sądowej (Więcej: kliknij tutaj). Posłuchajmy ks. Mieczysława Piotrowskiego o Buenos Aires: Twoja przeglądarka nie obsługuje VIDEO. Naukowiec stwierdził: “badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego sie w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Ten mięsień jest odpowiedzialny za skurcze serca. Trzeba pamiętać, że lewa komora serca pompuje krew do wszystkich części ciała. Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że to serce żyło i w chwili pobierania wycinka. Twierdzę, że serce żyło, gdyż białe ciałka obumierają poza żywym organizmem, potrzebują go, aby je ożywiał. Ich obecność wskazuje więc, że serce żyło w chwili pobierania próbki. Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt, że to serce cierpiało – np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”. Oświadczył dosadnie: „Ten człowiek był torturowany”. Na pytanie jak długo białe ciałka zachowałyby swoją żywotność, gdyby się znajdowały w ludzkiej tkance, którą umieszczono w wodzie, dr Zugibe odpowiedział, że w ciągu kilku minut przestałyby istnieć. Przypomnijmy: materiał był miesiąc przechowywany w naczyniu ze zwykłą wodą, a później przez trzy lata w naczyniu z wodą destylowaną. dr Frederic Zugibe Cud Eucharystyczny w Sokółce r w kościele św. Antoniego w Sokółce ks. Jacek Ingielewicz rozdając komunie wiernym, niechcący upuścił jedną z Hostii na posadzkę. Umieścił ją w naczyniu z wodą i zamknął w sejfie znajdującym się z zakrystii. Hostia po kilku dniach powinna się rozpuścić. siostra zakrystianka Julia Dubowska, otworzyła sejf. Zobaczyła, nie rozpuszczoną Hostię, na której znajdowała się krwista substancja, ale wokół niej woda nie uległa zabarwieniu. Proboszcz ks. Stanisław Gniejdziejko, polecił poczekać kilka dni, aby zobaczyć co się stanie. Dnia Hostia była nie rozpuszczona, więc przeniesiono Ją do tabernakulum. Następnego dnia umieszczono Hostię na korporale, zgodnie z decyzją biskupa Edwarda Ozorowskiego. Z konferencji ks. Mieczysława Piotrowskiego o Sokółce: Twoja przeglądarka nie obsługuje VIDEO. Badania naukowe: Dnia z Hostii została pobrana próbka przez prof. Marię Elżbietę Sobaniec-Łotowską, patomorfolog pracownika Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku (Więcej: kliknij tutaj). Profesor zajmuje się od trzydziestu lat diagnostyką histopatologiczną i ultrastrukturalną. Ma na koncie kilkaset prac naukowych zamieszczanych w renomowanych pismach o zasięgu międzynarodowym. Jest recenzentem wielu specjalistycznych czasopism zagranicznych (Więcej: kliknij tutaj). W światowej literaturze medycznej cytowana ponad tysiąc razy. Wyniki badań: Jak opowiada profesor Sobaniec-Łotowska: “Pobrany z korporału fragment materiału badaliśmy histologicznie, to jest z użyciem mikroskopu optycznego, czyli świetlnego, i ultrastrukturalnie, to jest z użyciem mikroskopu elektronowego transmisyjnego. I, co jest niebywale interesujące, obserwowaliśmy zjawisko wzajemnego przenikania się struktury komunikantu z włóknami mięśnia serca. Tkanka, która pojawiła się na Hostii, była z nią w sposób bardzo ścisły, nierozerwany złączona, co jest ważnym dowodem, ze nie mogło tu być jakiejkolwiek ludzkiej ingerencji. Stwierdziliśmy, że cytoplazma fragmentów włókien mięśniowych, wtopionych w podłoże mogące odpowiadać strukturze Hostii, w barwieniu hematoksyliną Mayera i eozyną barwiła się na różowo, ogniskowo dość intensywnie. Natomiast jądra komórkowe, położone głównie centralnie – co pragnę podkreślić w tym miejscu – na granatowo. Otóż centralne położenie jąder komórkowych wskazuje, że jest to mięsień serca ludzkiego. W badanym fragmencie tkankowym obserwowaliśmy cechy wyraźnej nasilonej segmentacji włókien, to jest uszkodzenie komórek w miejscu wstawek (czyli struktur charakterystycznych dla mięśnia sercowego), i fragmentacji – to są uszkodzenia włókien poza wstawkami; również na przebiegu pojedynczych włókien znajdowaliśmy obrazy mogące odpowiadać węzłom skurczu. Takie zmiany powstają jedynie we włóknach niemartwicznych i odzwierciedlają szybkie skurcze mięśnia serca w okresie przedśmiertelnym, to jest agonalnym”. Tego typu stan agonalny jest krótki (liczony w minutach) a w przypadku badanej Hostii utrzymywał się ciągle. Współczesna nauka nie potrafi wyjaśnić tego fenomenu. Dodatkowe badania: Badania zostały powtórzone przez profesora Stanisława Sułkowskiego, doświadczeniem i kwalifikacjami nie ustępującego Pani profesor. Prof. Sulkowski jest patomorfologiem pracującym w Zakładzie Patomorfologii Ogólnej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku (Więcej: kliknij tutaj). Ich zakłady stanowią dwie oddzielne jednostki Uniwersytetu Medycznego, ale mieszczą się niedaleko siebie. Wyniki badań: Weryfikacja potwierdziła wcześniejsze wyniki: struktura badanego fragmentu Hostii jest identyczna z tkanką mięśnia sercowego człowieka jeszcze żyjącego, ale będącego w agonii. Dalsze działania: Wyniki badań zostały opatrzone datą 21 stycznia 2009 i zastałe zawarte w protokole złożonym w Kurii Metropolitalnej Białostockiej. W niedzielę 7 października 2011, cząstka Ciała Pańskiego została umieszczona w kaplicy Matki Bożej Różańcowej. Można ją zobaczyć pielgrzymując do kościoła parafialnego w Sokółce. Kwestionowanie cudu: W gazetach i Internecie pojawiają się sugestie, że cud jest efektem działania bakterii zwanej pałeczką krwawą (Serratia marcescens). Takie opinie ukazują głębokość wiary części ateistów. Wydaje się, że mogliby być wzorem dla nas chrześcijan. Potrafią wymyślić najbardziej niesamowite teorie (nawet o zerowym prawdopodobieństwie), tylko po to, aby zaprzeczyć istnieniu Boga. Tak głęboko wierzą, że Boga nie ma. Jeśliby taka bakteria powodowała powstanie tkanki mięśnia sercowego, to naukowcy powinni się nią szybko zainteresować, a proces opatentować, jako metodę produkcji serca do przeszczepów. A swoją drogą jakby pałeczka krwawa wytworzyła tkankę mięśnia sercowego, to byłby to niesamowity cud – i to o zerowym prawdopodobieństwie wydarzenia! Pojawiły się też propozycję przeprowadzenia badań genetycznych. Szkoda, że takich badań nie przeprowadzono. Z drugiej strony, św. Tomasz mógł jednak włożyć dłoń w bok Pana Jezusa, a nie zadowolić się tym, że widzi Go żywego. Może udałoby mu się wymyślić jakiś dodatkowy test, oprócz włożenia ręki, ażeby przekonać się, że jednak Jezus prawdziwie zmartwychwstał. Pamiętajmy, mówimy o naszych eksperymentach na Bogu – to podpowiada nam rozum. I nie ma co się dziwić biskupowi, jeśli jest tego świadomy. Całe szczęście, że Bóg jest cierpliwy. Podsumowanie Cud Eucharystyczny tak naprawdę jest w tym rozumieniu cudem, że dane jest nam zobaczyć prawdziwą naturę tego, co spożywamy podczas przyjmowania Komunii św. Ukazując prawdziwą naturę Hostii Bóg pewnie chce o tym nam przypomnieć! “Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 56). Jeśli trwamy w Chrystusie a On w nas, to czy Jezus może nas potępić? “Podobnie jak Mnie posłał Ojciec, który żyje, i jak Ja żyję dzięki Ojcu, tak również ten, kto Mnie spożywa, będzie żył dzięki Mnie” (J6,57) Wniosek – jak najczęstsze przyjmowanie Komunii św. jest najpewniejszą i najlepszą drogą, abyśmy znaleźli się w domu naszego Ojca. Nie dajmy się zwieść Złemu, że nie jesteśmy jej godni w sytuacji, gdy dopadają nas grzechy lekkie. Wprawdzie jest to prawda, bo jesteśmy grzesznikami, ale mamy do czynienia z Miłosiernym Bogiem, który ustanowił Eucharystię właśnie dla grzeszników – jako ratunek dla nas. Nasze rozterki są naturalne, nawet św. Faustyna je przeżywała, ale została natychmiast zgromiona za to przez Pana Jezusa. Chrystus w Komunii św. chce uleczyć naszą duszę i ciało. Pozwólmy mu na to. Przed przyjęciem Komunii św. odmawiamy modlitwy, w których prosimy Boga o wybaczenie i zgładzenie grzechów lekkich. Jedynym przeciwwskazaniem do przyjmowania Komunii św. jest stan grzechu ciężkiego. Grzech ciężki jest odrzuceniem Boga, więc jeśli chcemy taki grzech zgładzić, to musimy przyjść do Niego – czekającego na nasz powrót w Sakramencie Pokuty. Po to abyśmy mogli spożywać uzdrawiające Ciało Jezusa Chrystusa. Jeśli tylko możemy, powinniśmy regularnie, jak najczęściej korzystać z Sakramentu Pokuty. Jeśli czujemy, że grzechy, nawet powszednie, przytłaczają nas, lub mamy jakiekolwiek wątpliwości co do ciężaru grzechu, powinniśmy jak najszybciej z Tego Sakramentu skorzystać. Tam zawsze czeka na nas miłosierny, uzdrawiający Jezus, oczyszczający naszą duszę, a czasami nawet uzdrawiający nasze ciało. Posłuchajmy na zakończenie ks. Mieczysława Piotrowskiego: Twoja przeglądarka nie obsługuje VIDEO. Redaktor For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Cud eucharystyczny. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$

cud eucharystyczny w buenos aires